فضاپیمای وویجر ۲ درون نوامبر ۲۰۱۸ پس از سفر حماسی ۴۱ ساله ی خویشتن بالاخره از سرحد نفوذ خورشیدی منظومه ی شمسی عبور کرد و خبردار فضای میان هنرپیشه ای شد؛ ولی مأموریت این کاوشگر هنوز به اختتام نرسیده است و هموار اطلاعاتی را درباره ی فضای آنسوی منظومه ی شمسی به زمین ارسال می نرم.
وویجر ۲ تو حروف خود با یافته های شگفت انگیزی روبه رو می شود. هرچقدر این کاوشگر از خور دورتر شود، فضای چگال تری را تجربه می کند. اولین بار نیست که اضافه چگالی در آن سوی منظومه ی شمسی کشف می شود. کاوشگر وویجر ۱ که تو سال ۲۰۱۲ هوشیار فضای میان بازیگر ای شد، طیف چگالی مشابهی را درون موقعیتی دیگر کشف کرد.
داده های متاخر وویجر ۲ نه تنها کشف وویجر ۱ را تأیید می کنند بلکه ثابت می کنند افزایش چگالی، یکی از ویژگی های واسطه ی میان ستاره ای محلی (VLIM) است. لبه ی منظومه ی شمسی را می توان بر اساس مرزهای مختلف آن درود کرد اما مرزی که کاوشگرهای وویجر از آن عبور کردند، هلیوپاس نامیده می شود. این مرز کنار بنیان بادهای خورشیدی تحسین می شود. حباب منظومه ی شمسی یا هلیوسفر مجموعه ای از بادهای فراصوتی ثابت از پلاسمای یونیزه است که از خور تو تمام جهات منتشر می شوند و هیلوپاس عمه ای است که داخل آن فشار بادها به اندازه ی کافی قوی نیستند.
به فضای خارج از هلیوسفر VLIM یا واسطه ی میان ستاره ای محلی گفته می شود. لباس هلیوسفر کاملا کروی حلق بلکه بیضی شکل است. به طوری که دم آن در جانب خورشید و دماغه ی آن تو جهت مدار منظومه ی شمسی در نحو شیری قرار دارد.
هر دو کاوشگر وویجر با فرق زاویه ی ۶۷ منصب ی حرمت هلیوگرافیک و ۴۳ درجه ی طول هلیوگرافیک از دماغه ی هلیوسفر بیرون شدند. فضا کاملا از خلاء تشکیل نشده است و در آن ماده، هرچند با خلل وفرج دار پائین وجود دارد. در منظومه ی شمسی، بادهای خورشیدی دارای چگالی الکترون و پروتونی میانگین بین ۳ تا ۱۰ ذره داخل سانتی متر مکعب هستند اما این چگالی با دور شدن از خورشید کاهش می یابد.
چگالی میانگین الکترونی فضای میان ستاره ای در سیاق شیری، ۰.۰۳۷ مورچه بر سانتی متر مکعب محاسبه شد. چگالی پلاسمای بیرون از هلیوسفر حزن تقریبا برابر با ۰.۰۰۲ الکترون به خشکی امدن سانتی متر مکعب است. با گذر کاوشگرهای وویجر از هلیوپاس، ابزارهای علمی موج پلاسمای آن ها، چگالی الکترونی پلاسما را ازطریق نوسان های پلاسما کشف کردند.
وویجر ۱ درون ۲۵ آگوست ۲۰۱۲ درون بور ی ۱۲۱/۶ واحد نجومی از زمین (۱۲۱.۶ مقابل فاصله ی بین زمین و خورشید، دقیقا ۱۸/۱ میلیارد کیلومتر) از هلیوپاس گذر کرد. وویجر ۱ تو ۲۳ اکتبر ۲۰۱۳ در بور ی ۱۲۲/۶ واحد ستاره شناس (۱۸/۳ میلیارد کیلومتر)، قاهر به کشف چگالی پلاسمایی ۰.۰۵۵ الکترون بر سانتی متر مکعب شد.
از طرفی وویجر ۲ هم پس از هنگام مسیری طولانی و عبور از مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در تاریخچه ۵ نوامبر ۲۰۱۸ داخل بور ی ۱۱۹ واحد نجومی (۱۷/۸ میلیارد کیلومتر) از هلیوپاس عبور کرد. این کاوشگر تو تاریخ ۳۰ ژانویه ی ۲۰۱۹ تو فاصله ی ۱۱۹/۷ واحد نجومی (۱۷/۹ میلیارد کیلومتر)، چگالی پلاسمایی ۰/۰۳۹ الکترون بر سانتی متر مکعب را کشف کرد که بسیار نزدیک به اندازه گیری وویجر ۱ بود.مقاله های مرتبط:کاوشگر وویجر 2 تا سال ۲۰۲۱ تو فضای میان ستاره ای بدون کنترل مستقل خواهد شدمقصد بازپسین کاوشگرهای وویجر و پایونیر کجاست؟
هر دو کاوشگر افزایش خلل وفرج دار را گزارش کردند. وویجر ۱ مجددا پس از طی مسافت ۲۰ واحد نجومی (۲/۹ میلیارد کیلومتر)، تکثیر خلل وفرج دار حدودا ۰/۱۳ الکترون بر سانتی متر مکعب را گزارش کرد. اما اکتشافات وویجر ۲ داخل جون ۲۰۱۹ نشان دهنده ی اضافه خلل وفرج دار قابل توجهی در حدود ۰/۱۲ الکترون به خشکی امدن سانتی متر مکعب است. این چگالی تو فاصله ی ۱۲۴/۲ واحد نجومی (۱۸/۵ میلیارد کیلومتری) به ثبت رسید. این مقادیر شاید بیش اندک باشند اما برای جلب توجه کافی هستند؛ زیرا عامل اصلی آن ها مشخص نیست.
طبق عملی ای، سرعت راسته مغناطیسی میان بازیگر ای با حرکت به سمت هلیوپاس کاسته می شود و منجر به نوعی تراکم ترافیکی می شود. این انبوهی توسط کاوشگر نیوهرایزنر کشف شد. این کاوشگر جریان فرابنفش رقیقی را کشف کرد که مولود تشکیل هیدروژن خنثی داخل هلیوپاس وجود. با اندازه گیری های بعدی کاوشگرهای وویجر داخل فضای میان ستاره ای می توان بوسیله حقایق بیشتری پی برد؛ اما امکان پذیر است این فرایند بخشی بیشتر به طول بینجامد.بیشتر بخوانید:فضاپیمای OSIRIS-Rex ناسا با موفقیت روی سیارک بنو فرود آمدناسا درون آستانه دستاوردی بزرگ؛ فضاپیمای اسیریس رکس به زودی از سیارک بنو مدل برداری خواهد کرداستارلینک و معضل زباله فضایی؛ منظومه های ماهواره ای چگونه مدار زمین را به مکانی خطرناک تبدیل می کنند؟در آغاز وجود زمین، ماه سپر محافظتی آن بودنوکیا شبکه 4G را بوسیله ماه می سرما
وویجر ۲ تو حروف خود با یافته های شگفت انگیزی روبه رو می شود. هرچقدر این کاوشگر از خور دورتر شود، فضای چگال تری را تجربه می کند. اولین بار نیست که اضافه چگالی در آن سوی منظومه ی شمسی کشف می شود. کاوشگر وویجر ۱ که تو سال ۲۰۱۲ هوشیار فضای میان بازیگر ای شد، طیف چگالی مشابهی را درون موقعیتی دیگر کشف کرد.
داده های متاخر وویجر ۲ نه تنها کشف وویجر ۱ را تأیید می کنند بلکه ثابت می کنند افزایش چگالی، یکی از ویژگی های واسطه ی میان ستاره ای محلی (VLIM) است. لبه ی منظومه ی شمسی را می توان بر اساس مرزهای مختلف آن درود کرد اما مرزی که کاوشگرهای وویجر از آن عبور کردند، هلیوپاس نامیده می شود. این مرز کنار بنیان بادهای خورشیدی تحسین می شود. حباب منظومه ی شمسی یا هلیوسفر مجموعه ای از بادهای فراصوتی ثابت از پلاسمای یونیزه است که از خور تو تمام جهات منتشر می شوند و هیلوپاس عمه ای است که داخل آن فشار بادها به اندازه ی کافی قوی نیستند.
به فضای خارج از هلیوسفر VLIM یا واسطه ی میان ستاره ای محلی گفته می شود. لباس هلیوسفر کاملا کروی حلق بلکه بیضی شکل است. به طوری که دم آن در جانب خورشید و دماغه ی آن تو جهت مدار منظومه ی شمسی در نحو شیری قرار دارد.
هر دو کاوشگر وویجر با فرق زاویه ی ۶۷ منصب ی حرمت هلیوگرافیک و ۴۳ درجه ی طول هلیوگرافیک از دماغه ی هلیوسفر بیرون شدند. فضا کاملا از خلاء تشکیل نشده است و در آن ماده، هرچند با خلل وفرج دار پائین وجود دارد. در منظومه ی شمسی، بادهای خورشیدی دارای چگالی الکترون و پروتونی میانگین بین ۳ تا ۱۰ ذره داخل سانتی متر مکعب هستند اما این چگالی با دور شدن از خورشید کاهش می یابد.
چگالی میانگین الکترونی فضای میان ستاره ای در سیاق شیری، ۰.۰۳۷ مورچه بر سانتی متر مکعب محاسبه شد. چگالی پلاسمای بیرون از هلیوسفر حزن تقریبا برابر با ۰.۰۰۲ الکترون به خشکی امدن سانتی متر مکعب است. با گذر کاوشگرهای وویجر از هلیوپاس، ابزارهای علمی موج پلاسمای آن ها، چگالی الکترونی پلاسما را ازطریق نوسان های پلاسما کشف کردند.
وویجر ۱ درون ۲۵ آگوست ۲۰۱۲ درون بور ی ۱۲۱/۶ واحد نجومی از زمین (۱۲۱.۶ مقابل فاصله ی بین زمین و خورشید، دقیقا ۱۸/۱ میلیارد کیلومتر) از هلیوپاس گذر کرد. وویجر ۱ تو ۲۳ اکتبر ۲۰۱۳ در بور ی ۱۲۲/۶ واحد ستاره شناس (۱۸/۳ میلیارد کیلومتر)، قاهر به کشف چگالی پلاسمایی ۰.۰۵۵ الکترون بر سانتی متر مکعب شد.
از طرفی وویجر ۲ هم پس از هنگام مسیری طولانی و عبور از مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در تاریخچه ۵ نوامبر ۲۰۱۸ داخل بور ی ۱۱۹ واحد نجومی (۱۷/۸ میلیارد کیلومتر) از هلیوپاس عبور کرد. این کاوشگر تو تاریخ ۳۰ ژانویه ی ۲۰۱۹ تو فاصله ی ۱۱۹/۷ واحد نجومی (۱۷/۹ میلیارد کیلومتر)، چگالی پلاسمایی ۰/۰۳۹ الکترون بر سانتی متر مکعب را کشف کرد که بسیار نزدیک به اندازه گیری وویجر ۱ بود.مقاله های مرتبط:کاوشگر وویجر 2 تا سال ۲۰۲۱ تو فضای میان ستاره ای بدون کنترل مستقل خواهد شدمقصد بازپسین کاوشگرهای وویجر و پایونیر کجاست؟
هر دو کاوشگر افزایش خلل وفرج دار را گزارش کردند. وویجر ۱ مجددا پس از طی مسافت ۲۰ واحد نجومی (۲/۹ میلیارد کیلومتر)، تکثیر خلل وفرج دار حدودا ۰/۱۳ الکترون بر سانتی متر مکعب را گزارش کرد. اما اکتشافات وویجر ۲ داخل جون ۲۰۱۹ نشان دهنده ی اضافه خلل وفرج دار قابل توجهی در حدود ۰/۱۲ الکترون به خشکی امدن سانتی متر مکعب است. این چگالی تو فاصله ی ۱۲۴/۲ واحد نجومی (۱۸/۵ میلیارد کیلومتری) به ثبت رسید. این مقادیر شاید بیش اندک باشند اما برای جلب توجه کافی هستند؛ زیرا عامل اصلی آن ها مشخص نیست.
طبق عملی ای، سرعت راسته مغناطیسی میان بازیگر ای با حرکت به سمت هلیوپاس کاسته می شود و منجر به نوعی تراکم ترافیکی می شود. این انبوهی توسط کاوشگر نیوهرایزنر کشف شد. این کاوشگر جریان فرابنفش رقیقی را کشف کرد که مولود تشکیل هیدروژن خنثی داخل هلیوپاس وجود. با اندازه گیری های بعدی کاوشگرهای وویجر داخل فضای میان ستاره ای می توان بوسیله حقایق بیشتری پی برد؛ اما امکان پذیر است این فرایند بخشی بیشتر به طول بینجامد.بیشتر بخوانید:فضاپیمای OSIRIS-Rex ناسا با موفقیت روی سیارک بنو فرود آمدناسا درون آستانه دستاوردی بزرگ؛ فضاپیمای اسیریس رکس به زودی از سیارک بنو مدل برداری خواهد کرداستارلینک و معضل زباله فضایی؛ منظومه های ماهواره ای چگونه مدار زمین را به مکانی خطرناک تبدیل می کنند؟در آغاز وجود زمین، ماه سپر محافظتی آن بودنوکیا شبکه 4G را بوسیله ماه می سرما
- ۹۹/۰۸/۰۳