همشهری آنلاین - زهرا کریمی: فارغ از سمفونی کار کاسبان درون بازارچه، اینجا انباشته است از نوستالژی. عرش ها روی دیوار روبه رویی مغازه نجاریدر سایزهای مختلف کنار هم چیده شده و چند تایی غم داخل مغازه است. هرچند که هنگام سال های اخیر با بود کاربرد از بخاری، شوفاژ و شومینه بازار داغ کرسی کساد شده اما هنوز فدایی از شمیرانی ها کرسی نشینی در شب سرد یلدا را ترجیح می دهند. «محمدرضا تاجیک» نجار قدیمی کوچه زغالی ها با سال ها تجربه از پیدایش سپهر و شب یلدا خاطرات شنیدنی دارد. لوکس نشینی و سپهر نشینی
هر چند که لوکس نشینی، پایتخت نشینان را از کرسی نشینی دور کرده است اما هنوز هم داخل فصل زمستان عرش طرفداران خود را دارد و این طور تراشیدن که به فراموشی امانت شده باشد. ماجرا از این صبر است که از وقتی به همه مناطق تهران و حتی حاشیه های بخانه برگشتن گازرسانی شد با دگرگونی بیشتر خانه های ویلایی به آپارتمان، بخاری، شومینه و شوفاژ جایگزین کرسی شد. اما جالب اینجاست که بعد از ۴۰ سال دوباره مردم بخاطر استفاده از کرسی مشتاق شده اند. ۴، ۵ سالی می شود که خلال نزدیک شدن به شب یلدا وعظ کرسی زیاد می شود. امیدوارم استعمال از کرسی در شب یلدا تبدیل به نمایش و سمبلیک نشود و واقعاً از آن داخل کشش زمستان استفاده کنند. کرسی، تشبیه کردن شب یلدا بود
یادم است مادرم از اواخر برگ ریزان مبتلا تدارک شب یلدا می شد. ملحفه و تشک و بالشت و رومیزی و سفره مخصوص این شب را می گرفت و ثمر های مختلف را از قبل بی آب می کرد. ما یک خانواده ۶ نفره بودیم. تو خلع زمستان صبحانه، ناهار و شام را روی میز فلک یک مترمربعی می خوردیم. نماد شب یلداهمیشه کرسی حیات. همگی اهالی شمیران و لواسان بخاطر معامله زغال اعلا بوسیله برزن زغالی ها می آمدند و معمولاً یک شب قبل از یلدا زغال مورد حاجت را تدارک می کردند و آنها را با خاک زغال در منقل می ریختند.
میزان آسمان های قدیم با الان کمی اختلاف داشت. آسمان های الان در مقابل منقل ندارد چهارپایه مخلوق می شود ولی قبلاً بخاطر آنکه پای کسی به منقل برخورد نکند با چوب چند مانع در لبه های میز باریک می شد. هریک از خاطراتی را که پدرم از دوران بچگی اش برایمان تعریف می کرد مشابه یک کلاس فراگیری حیات. کاش خانواده ها حرمت کرسی نشینی و رسم و رسم زمان قدیم را بدانند. هنوز عرش می سازم
این روزها آنهایی که نبوغ مالی خوبی دارند می توانند کرسی تدارک کنند. یک میز سپهر با منقلش حدود ۷۰۰ هزار تومان می شود و با لحاف کرسی و خوابگاه هایش نزدیک ۴ میلیون تومان خرج فراهم کردن یک گردون می شود. قیمت انواع میز عرش با توجه به نوع چوب آن تضاد دارد. قدیم ها پدرم با اره و ابزار معمولی و با مشت چوب های جنگلی را قطعه قطعه می کرد و از آنها سریر و میز کرسی می پیدایش. بهترین تخته موجود درون میدان کوهمیز های روسی و تبریزی است. معمولاً غلام سپهر ها را با کوهمیز روسی می سازم. چون این جنس چوب چونی بهتری دارد و چند سال می توان از آن کاربرد کرد.
اتلیه نجاری ام داخل این بازارچه قدمتی حدود ۸۵ سال دارد. پدرم ۵۰ سال اینجا کار کرد و بعد از متورم او غم من چراغ مغازه را هویدا نگه داشتم. هنوز هم مردم کرسی سفارش می دهند؛ تنها فرقش با ابد این است که پدرم سپهر ها را با اره و دست می ساخت ولی الان برای برش چوب ها و صیقل سرقت کردن آن از ماشین استفاده می شود.
هر چند که لوکس نشینی، پایتخت نشینان را از کرسی نشینی دور کرده است اما هنوز هم داخل فصل زمستان عرش طرفداران خود را دارد و این طور تراشیدن که به فراموشی امانت شده باشد. ماجرا از این صبر است که از وقتی به همه مناطق تهران و حتی حاشیه های بخانه برگشتن گازرسانی شد با دگرگونی بیشتر خانه های ویلایی به آپارتمان، بخاری، شومینه و شوفاژ جایگزین کرسی شد. اما جالب اینجاست که بعد از ۴۰ سال دوباره مردم بخاطر استفاده از کرسی مشتاق شده اند. ۴، ۵ سالی می شود که خلال نزدیک شدن به شب یلدا وعظ کرسی زیاد می شود. امیدوارم استعمال از کرسی در شب یلدا تبدیل به نمایش و سمبلیک نشود و واقعاً از آن داخل کشش زمستان استفاده کنند. کرسی، تشبیه کردن شب یلدا بود
یادم است مادرم از اواخر برگ ریزان مبتلا تدارک شب یلدا می شد. ملحفه و تشک و بالشت و رومیزی و سفره مخصوص این شب را می گرفت و ثمر های مختلف را از قبل بی آب می کرد. ما یک خانواده ۶ نفره بودیم. تو خلع زمستان صبحانه، ناهار و شام را روی میز فلک یک مترمربعی می خوردیم. نماد شب یلداهمیشه کرسی حیات. همگی اهالی شمیران و لواسان بخاطر معامله زغال اعلا بوسیله برزن زغالی ها می آمدند و معمولاً یک شب قبل از یلدا زغال مورد حاجت را تدارک می کردند و آنها را با خاک زغال در منقل می ریختند.
میزان آسمان های قدیم با الان کمی اختلاف داشت. آسمان های الان در مقابل منقل ندارد چهارپایه مخلوق می شود ولی قبلاً بخاطر آنکه پای کسی به منقل برخورد نکند با چوب چند مانع در لبه های میز باریک می شد. هریک از خاطراتی را که پدرم از دوران بچگی اش برایمان تعریف می کرد مشابه یک کلاس فراگیری حیات. کاش خانواده ها حرمت کرسی نشینی و رسم و رسم زمان قدیم را بدانند. هنوز عرش می سازم
این روزها آنهایی که نبوغ مالی خوبی دارند می توانند کرسی تدارک کنند. یک میز سپهر با منقلش حدود ۷۰۰ هزار تومان می شود و با لحاف کرسی و خوابگاه هایش نزدیک ۴ میلیون تومان خرج فراهم کردن یک گردون می شود. قیمت انواع میز عرش با توجه به نوع چوب آن تضاد دارد. قدیم ها پدرم با اره و ابزار معمولی و با مشت چوب های جنگلی را قطعه قطعه می کرد و از آنها سریر و میز کرسی می پیدایش. بهترین تخته موجود درون میدان کوهمیز های روسی و تبریزی است. معمولاً غلام سپهر ها را با کوهمیز روسی می سازم. چون این جنس چوب چونی بهتری دارد و چند سال می توان از آن کاربرد کرد.
اتلیه نجاری ام داخل این بازارچه قدمتی حدود ۸۵ سال دارد. پدرم ۵۰ سال اینجا کار کرد و بعد از متورم او غم من چراغ مغازه را هویدا نگه داشتم. هنوز هم مردم کرسی سفارش می دهند؛ تنها فرقش با ابد این است که پدرم سپهر ها را با اره و دست می ساخت ولی الان برای برش چوب ها و صیقل سرقت کردن آن از ماشین استفاده می شود.